Ten rok, to dla mnie rok spełniania marzeń podróżniczych (mam nadzieję, że to nie koniec świata). Minęło czasu mało-wiele od mojego ostatniego podróżnego wpisu, a ja znowu powróciłem o okolice arktyczne, choć tym razem kilka stopni bardziej na południe niż ostatnio, ale za to o kraina jest o wiele bardziej surowa i inna od tego co do tej pory widziałem. Poza tym... jest to miejsce oddalone o niespełna 300km od Grenlandii. No i technicznie rzecz biorąc to moja pierwsza wizyta w Ameryce!
Dodatkowo do serii spełnionych marzeń udało się też dorzucić obserwacje zorzy polarnej :) Okazało się, że nie jest aż tak zielona... ale ciągle jest niesamowitym widowiskiem, które naprawdę trzeba zobaczyć. Niestety podczas mojego krótkiego pobytu była tylko jedna noc z czystym niebem, więc udało się to tylko raz.



W słuchawkach leci Heilung a ja redaguję ten wpis (nie znacie, Heilunga???... ja polecam)

Islandia zawsze kojarzyła mi się z odległą, pustą, zimną  krainą wikingów - znana jako "krainą ognia i lodu". My pojawiliśmy się tutaj już po sezonie turystycznym. Ogień z wnętrza ziemi ciągle wydaje się obecny - głównie dzięki wodzie, która od niego ucieka poprzez ziemię dymiąc i wyjąc. Ale po tym pobycie, dla mnie Islandia to przede wszystkim przestrzenie. Przestrzenie, które wsysają wszystkie dźwięki i kolory. Przestrzenie surowe, puste, bez ludzi, zwierząt, lasów, samochodów. Monochromatyczne, albo w trzech kolorach, gdzie najczęściej pojawiają się czarny (zastygła magma, tufy), biały (śnieg, szron) i brązowy (zwiędłe trawy, albo nisko wiszące słońce, rude żużle wulkaniczne). Ten ostatni - pochodzący od słońca powoduje,  że fotograficzna "złota godzina" trwa tutaj (przynajmniej w tym czasie roku) cały dzień - tu jest tylko wschód i zachód, nic poza tym.

Kolejna sesją rodzinna z nową najmłodszą członkinią. Czterotygodniowa Izka przecudownie się zachowywała podczas sesji, choć wiadomo ile można być aż tak miłym :) Wydaje mi się, że udało mi się oddać tą fajną atmosferę panującą u Mileny i Michała. Jak widzicie Iza będzie kochaną córeczką :) :)
Cała sesja - zgodnie z planem - przeprowadzona bez ani jednego błysku, wszystko w atmosferze ciepła i bezpieczeństwa własnego domu. Totalnie "lajftajlowo" :) Mam nadzieję, że taki styl do Was trafia tak dobrze jak do mnie i Mileny z Michałem.
Zapraszam!

Realizację jednego z tegorocznych zleceń klienci, gorąco przeze mnie zachęcani, zgodzili się wykonać w gęstym bukowym lesie Piwnickim. Mnie taki klimat bardzo przekonuje i jak się okazało klienci wyszli też zadowoleni. Jak zwykle staram się, żeby podczas sesji u mnie atmosfera była wesoła, pełen luz dzięki czemu udaje się uzyskać naturalne ujęcia, które pozostaną na długi czas fajną pamiątką.
A ślady po ugryzieniach znikły już po tygodniu ;)
Zapraszam więc do mojego ulubionego lasu!

Spełniłem jedno z moich większych marzeń, czyli wybrałem się za krąg polarny. Miastem, które odwiedziliśmy to Bodø - Norwegia. Wybór nie był trudny, po prostu pojawiło się nowe, tanie połączenie lotnicze w tym kierunki. Rzeczą, która mnie najbardziej zdziwiła na miejscu to ... klimat! Może spałem na lekcjach geografii (bez wątpliwości), ale na pewno byłem w lekkim szoku widząc że w mieszkaniu w którym spaliśmy nie było centralnego ogrzewania. Okazało się, że standardowa średnia roczna amplituda temperatur w tym miejscu to około 15 stopni. Czyli średnio jest tu zimą -3 stopni a latem +12. Oczywiście dalej od wybrzeża sytuacja przedstawia się zupełnie inaczej, ale na wybrzeżu pogoda stworzona dla mnie ;)
W momencie przyjazdu mieliśmy przepiękną, słoneczną i ciepłą pogodę (ludzie w krótkich rękawach i spodenkach), co raczej nie jest standardem w tym rejonie - ilość opadów jest tutaj dwu - trzykrotnie większa niż w Toruniu.(źródło) Kolejnym szokiem dla nas odwiedzających jest dzień polarny - w okresie naszej wizyty słońce zachodziło na kilkadziesiąt minut nie dając nawet szansy na całkowitą ciemność co (przy odpowiednim zaciemnieniu podczas snu) daje niesamowite możliwości do zwiedzania okolicy!!! - człowiek śpi jak jest zmęczony, albo jak pogoda jest brzydka, a potem wstaje niezależnie od pory dnia i może ruszać dalej! :) Kilka dni w roku słońce nie zachodzi tu wcale, natomiast zimą... taaak zimą bywa chyba depresyjnie, choć Per starał się mnie przekonać że niewiele się różni od tego co jest u nas - idę do pracy po ciemku i wracam z pracy też po ciemku ;) . W warunkach polarnego dnia całkiem zabawnie wyglądał pokaz sztucznych ogni z okazji wygranego meczu piłkarskiego lokalnej drużyny - to chyba pierwszy tak nieciekawy pokaz jaki oglądałem ;)